Ու եթե ամենաարժեքավոր բանը, որ կարող ես ստանալ քո գրպանում զնգզնգացող երկու հարյուր դրամի դիմաց, փողոցում նստած անծանոթ մուրացկան պառավի օրհնանքն ա, ուրեմն՝ դրա՛ համար ա, չէ՞, էդ երկու հարյուր դրամը, որը, բախտի բերմամբ, քո՛ գրպանում ա հայտնվել, ո՛չ թե ուրիշի։ Հա՛, բախտի բերմամբ, եթե անգամ դու աշխատել ես դա, որովհետև բոլորը չեն, որ աշխատում են ու ստանում, կամ բոլորը չեն, որ աշխատելու հնարավորություն ունեն։

Հայրենիքի հզորացումը գալիս է ինձանից ու քեզանից, մեր կարգ ու կանոնից։ Կարգ ու կանոն է փողոցում աղբ չնետելը, բնությունը մաքուր պահելը, հարկ եղած դեպքում, օրվա մեջ տասը րոպե մի ձորակի, գետի ափի կամ ճամփեզրի մաքրման գործին տրամադրելը...

Ինքը հո հիմար չի, շատ լավ գիտի, որ ֆեյքերով ու վարձու վերԼՈՒԾաբաններով իշխանությունը երկար պահել չի ստացվի, մի օր էդ ոստիկանությունն էլ, ԱԱԾ-ն էլ կգիտակցեն, կդադարեն հանցակից լինելուց, էլ չեն ենթարկվի...

Աշխարհում միայն ես ունեմ խաչքար, Թե Գողգոթայի ճամփորդը փայտե խաչ է լոկ տարել․․․

Եվ եթե դուք կրկին համառորեն չեք հասկանում Հայաստանում սկսված պրոտեստի ո՛չ անատոմիան, ո՛չ «սև կարապի էֆեկտը», ո՛չ պրոտեստի ձնագնդի հեռանկարը, ո՛չ չմարման հիմքերը, և ո՛չ էլ «թիթեռի թևի շարժի կանոնը», այլ նույն պրիմիտիվ համառությամբ շարունակում եք

Մանդատները վայր դնելու ճանապարհով քաղաքական ճգնաժամ առաջացնելն ու խորհրդարանի լուծարմանը հասնելը նույնքան մանիպուլյացիա է, որքան ընտրությունների ճանապարհով Նիկոլին իբր լեգիտիմացնելու` ժամանակին շրջանառվող թեզը։ Բանն այն է, որ եթե անգամ ընտրություններին ներկայիս ընդդիմադիր խորհրդարանական ուժերը չմասնակցեին էլ, ընտրությունները, միևնույնն է, կայանալու էին։ Եվ ընտրությունների արդյունքում ձևավորվելու էր խորհրդարան 30%-անոց գրպանային ընդդիմությամբ։ Պայմանական 15%-ը կլինեին թագուհիթովմասյաններ, 15 %-ը` իշխանզաքարյաններ։ Քաղաքական պայքարի լրացուցիչ ինստիտուցիոնալ լծակ չէր լինի, որքան էլ այդ լծակի արդյունավետ գործառնությունը երբեմն բանավիճային է։

Սկսվեց անզորության և հիսթափության ալիքը: Սկսվեց չիմացական գնահատականների շարանը առ ոչ-բռնի պայքար:

Արդեն հոգնեցի Ջորջ Օրուելի «Անասնաֆերմա»-ից արված ձեր պաթետիկ մեջբերումները կարդալուց:

Ոստիկանական նռնակների, ներքաղաքական թոհուբոհի, տեղեկատվական աղմուկի ներքո ամերիկյան պաշտոնյաներն անկեղծորեն ու հրապարակավ խոսում են մինչև վերջին հայը Ռուսաստանի (նաև Իրանի) դեմ պայքարելու իրենց ծրագրերի մասին։ Թեման զարմանալիորեն օրակարգային չդարձավ։ Տարօրինակ լռություն է...